40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ….. ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ…

• ivan
• May 30, 2015
• 2014 Ανακοινωσεις

40 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή οι πρόσφυγες θυμούνται όπως πάντα τα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις τους. Ήχησαν και πάλι οι σειρήνες της 20ης Ιουλίου. Τέτοιες μέρες μας πνίγει το παράπονο και η αδικία για την τουρκική εισβολή.

Ο πόθος της επιστροφής παραμένει.

Μπορούμε να πάμε στα κατεχόμενα εδάφη μας και τώρα. Όμως πρέπει να χρησιμοποιούμε ταυτότητα ή διαβατήριο ως τουρίστες στην δική μας γη; Έως πότε θα το δεχόμαστε αυτό; Μας δίνει ελπίδα το ότι μπορούμε να επισκεφθούμε τις κατεχόμενες μας περιοχές αλλά δεν μας ενθαρρύνει και πολύ αυτό το γεγονός γιατί ίσως να μην δοθεί η δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος που όλοι προσμένουμε.

Πρόσφατα, βρέθηκα μαζί με άλλους συγχωριανούς στο κατεχόμενο χωριό του πατέρα μου, το Έξω-Μετόχι, Λευκωσίας. Ένιωθα ξένη εκεί, ήθελα αμέσως να φύγω, ήταν όλα τόσο άγνωστα και πάνω από όλα τίποτα δεν θύμιζε ελληνισμό. Ακόμη αλλάχτηκε και η ονομασία του χωριού. Του δόθηκε τουρκική ονομασία όπως και όλων των άλλων χωριών.

«Δαμέ ήταν το γήπεδο που επαίζαμεν μάππα!» ακούστηκε μια φωνή μέσα στο λεωφορείο και αμέσως όλων οι αναμνήσεις ξύπνησαν. ‘Άρχισαν να μας διηγούνται τις δικές τους ιστορίες και εμπειρίες. Ο χρόνος όμως ήταν τόσο λίγος, δεν αρκούσε.. Είχαμε ανάγκη να τα ακούσουμε όλα αυτά εμείς που δεν ζήσαμε εκεί ώστε να μπορέσουμε μελλοντικά να τα μεταδώσουμε και στα παιδιά μας.

40 χρόνια μετά, ήχησε και η καμπάνα του Αγίου Γεωργίου στο Έξω-Μετόχι . Είναι μια από τις αρχαιότερες εκκλησίες της Κύπρου μας. Όλοι οι παρευρισκόμενοι βυθίστηκαν σε βαθιά συγκίνηση. Θυμήθηκαν τους γάμους, τα πανηγύρια ανήμερα της γιορτής του Αγίου, τα βαφτίσια και τους εκκλησιασμούς που έζησαν μέσα σε αυτή την εκκλησία. «Δεν θα αντέξω να ξαναέρθω» μου ψιθύρισε μια κυρία δίπλα μου γεμάτη απογοήτευση και πόνο. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά εκείνη την μέρα. Οι τούρκοι αστυνομικοί πάνοπλοι περιπολούσαν απέξω λες και ήμασταν εγκληματίες.

Τι να σχολιάσει κανείς για τον Πενταδάκτυλο μας που έγινε αγνώριστος; Είναι προστατευόμενη περιοχή για την πλούσια χλωρίδα και πανίδα που υπάρχει εκεί και όμως οι βάρβαροι κατακτητές τον καταστρέφουν καθημερινά με τις λατομικές εργασίες τους και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει.

Εύχομαι όλα αυτά που βιώνουμε να είναι προσωρινά. Εύχομαι να επιστρέψουμε μια μέρα ελεύθεροι και να πάρουμε πίσω όλα τα πάτρια εδάφη μας. Μας ανήκει όλη η Αμμόχωστος, η Κερύνεια, η Καρπασία και το σκλαβωμένο μέρος της Λευκωσίας μας και πρέπει να τα διεκδικήσουμε. Να μένει άσβεστος ο πόθος της επιστροφής για όλους μας.

Οι πρόσφυγες δεν ξεχνούν, ελπίζουν και δεν λυγίζουν έστω και αν έχουν περάσει 40 ολόκληρα χρόνια.

*Πρόσφυγας από Αμμόχωστο και ‘Έξω-Μετόχι Λευκωσίας.

*Της Φωτεινής Φωτίου